Het begon allemaal op een regenachtige dag in oktober. In de ochtend had ik twee online vergaderingen gehad. Daarna was ik snel naar Amsterdam gereden voor een lunchafspraak, waar ik rond een uur of 2 besloot te vertrekken. Ik rondde het gesprek af, trok mijn jas aan, zei iedereen gedag en liep op mijn gemak naar mijn auto. Alles liep op rolletjes. Ik zou ruim op tijd zijn voor mijn laatste afspraak om 4 uur in Den Haag.

Voordat ik mijn auto startte, zette ik een luisterboek aan, nam een slok water, pakte een kauwgompje, mijmerde hoe fijn het was om weer met mensen af te kunnen spreken en voerde het adres in Den Haag in op Google maps. Er was een klein beetje vertraging op de ring Amsterdam, maar verder niets bijzonders. Opgewekt reed ik de parkeergarage uit en draaide de weg op.

Ik was niet de enige op weg naar Den Haag

Fietsers ontwijkend, laveerde ik door de straten van Amsterdam en niet veel later voegde ik in op de ring. Maar waar kwamen ineens al die andere auto’s vandaan? Begon de spits tegenwoordig zo vroeg? Lichtelijk gestressed, wierp ik een blik op mijn telefoon. En die bevestigde mijn vermoeden: ik was niet de enige, die rond 4 uur in Den Haag wilde zijn. Van de 8,8 miljoen personenauto’s in Nederland leek de helft naast mij op de snelweg te staan.

Wat aan de late kant

Terwijl ik nauwelijks vooruitkwam, bleef mijn tijd van aankomst steeds verder oplopen. ‘Mooi op tijd’ werd ‘fashionably late’ en niet veel later gewoon ‘onbeschoft-veel-te-laat’. Ik voelde de frustratie via mijn tenen omhoogkomen, terwijl ik moed verzamelde om mijn afspraak te verwittigen dat ik ‘wat aan de late kant’ zou zijn. Als ik het überhaupt nog zou halen, want tot overmaat van ramp moest ik ook nog tanken. Uiteindelijk zat er niets anders op, dan mijn afspraak te verzetten, want ik kwam volgens de routeplanner pas om half 6 aan. Door regen, een ongeluk, een omleiding en helaas ook nog mijn eigenwijze (lees domme) route keuzes.

Hoeveel CO2 had ik kunnen besparen

Ik had ervoor gekozen om de auto te pakken, omdat ik dacht, dat ik het met het OV niet ging redden om overal op tijd te komen. Maar met de auto lukte het dit keer ook niet. Uit pure zelfkastijding berekende ik hoe laat ik op mijn afspraak was geweest, als ik met het OV was gegaan (tien over 4). Hoeveel CO2 ik met het OV bespaard zou hebben (met mijn autorit stootte ik 18 kg uit, met de trein was dat maar 6 kg geweest) en hoeveel woorden ik had kunnen typen, terwijl ik af en toe ontspannen naar buiten had kunnen staren (veel). Ik kwam tot de conclusie dat deze rit instant karma was, omdat ik voor de ‘zekerheid’ van mijn eigen auto had gekozen, in plaats van voor het veel duurzamere OV.

Midden op de dag in de file

Als ik mijn ervaring deelde en het onderwerp file opbracht, klaagde iedereen steen en been over de drukte op de weg. Alleen uit de cijfers bleek het nog wel mee te vallen. Het was in oktober zeker drukker op de weg dan eerder dit jaar én de spits was weer terug. Toch was het nog lang niet zo erg als in oktober 2019. En ondanks al dat geklaag, stapten we toch zelf weer elke keer in de auto. Opvallend vond ik ook, dat 61% van onze lezers aangaf tegenwoordig liever met de auto dan met het OV te reizen. Was het vermijden van contact met anderen de enige reden om voor de auto te kiezen? Of speelde gemak ook mee?

(On)verwachte hickups

Bij mij in elk geval wel, maar daar komt nog bij dat ik door het thuiswerken mijn afspraken veel te strak achter elkaar was gaan plannen. Online kon dat wel, maar met ‘gewone’ afspraken hield ik te weinig rekening met (on)verwachte hick-ups onderweg. Of een iets langere, maar ontspannen, reistijd met het OV. Daar ligt dus ruimte voor verbetering. Straks, want voorlopig is het fileprobleem door het thuiswerken weer even opgelost.

BinnensteBuiten en het platform hetkanWEL delen hun missie om zoveel mogelijk mensen te inspireren om op een toegankelijke manier bewuster te leven. Wyke en Asceline gidsen ons in de vorm van een 2-wekelijkse column door de de wereld van duurzaamheid.