Vanaf het moment dat chocolade paaseieren de schappen van de supermarkt opvrolijken, liggen ze bij ons thuis standaard in een bakje op tafel. Ik vind dat gezellig, want het doet me aan vroeger denken. Mijn moeder deed dat namelijk ook altijd. Net als haar moeder. En ik ben vast niet de enige, want gemiddeld eet een Nederlander er rond Pasen zo’n 47.

Onbeperkt chocola eten

Als kind ‘pikte’ ik stiekem chocolade eitjes en mijn moeder deed dan alsof ze daar niets van merkte. Het was de enige periode in het jaar dat ik voor mijn gevoel onbeperkt chocola mocht eten. En daar genoot ik van. Nu probeer ik dat ook, maar met twee tieners in huis is ‘doen alsof’ je niet merkt dat ze eitjes pikken onmogelijk. Het ene moment staat er een bakje vol chocola op tafel. En het volgende moment zijn ze verdwenen. Het lijkt wel de bermuda driehoek. Alleen de wikkels – die ik dus overal in huis vind – zijn het bewijs dat de inhoud ooit heeft bestaan.

Het gevoel van grenzeloosheid

Het is niet alleen het afval van al die wikkels waar ik me zorgen om maak. Het is ook het gevoel van grenzeloosheid dat ik bij mijn kinderen bespeur: dat irriteert me meer dan ik wil toegeven. Het is namelijk confronterend. Wat mijn kinderen doen met de paaseieren, wil ik sinds het einde van de lockdown op veel grotere schaal doen. Vanaf het moment dat de zon ging schijnen en de wereld weer openging, voel ik me als een koe die na een lange winter eindelijk de wei in mag. De wereld is een snoepwinkel vol chocolade-eieren in verschillende kleuren en ik vecht tegen de drang om ze allemaal in een dag op te eten. En dan heb ik het niet alleen over chocola.

Dansen op de tafels

Ik voel een enorme behoefte om nieuwe kleding te kopen, want dat heb ik al zo lang niet gedaan. Mijn agenda staat bomvol met afspraken, dus ik spring weer regelmatig in de auto en de trein. En ik wil in het weekend op stap; uit eten, de kroeg in en dansen op de tafels. De afgelopen maanden dacht ik dat ik ook nu genoegen zou nemen met een simpeler, rustiger en duurzamer leven, maar nu voel ik een groot verlangen naar meer. Meer van alles. Was het dan echt zoiets als dat de goede voornemens, die je maakt tijdens een lange vakantie, die bij thuiskomst onbewust met je koffers in de kelder belanden, om ze maandenlang te negeren? Dat denk ik niet.

Een vegetarische Pasen

De aankomende Paasdagen met mijn familie bevestigen dat in elk geval op kleine schaal. Los van het feit dat we dolgelukkig zijn om eindelijk weer eens samen te zijn, viel me iets anders op. Alle recepten en ideeën voor de paasbrunch zijn vegetarisch. De paastakken die we maken komen uit de tuin. De versiering maken we zelf. De chocolade-eieren zijn Fairtrade, het huis waar we Pasen vieren is volledig verduurzaamd en er wordt gecarpooled. Dat was twee jaar geleden echt nog niet zo. En om dat te vieren, heb ik besloten dat we tijdens Pasen nog een keer grenzeloos veel chocola (maar wel zonder wikkel) mogen eten. Om daarna de broekriem weer een beetje aan te halen. Ook om mijn eigen grenzen weer een beetje meer te bewaken.

BinnensteBuiten en het platform hetkanWEL delen hun missie om zoveel mogelijk mensen te inspireren om op een toegankelijke manier bewuster te leven. Wyke en Asceline gidsen ons in de vorm van een 2-wekelijkse column door de de wereld van duurzaamheid.