‘Eind jaren tachtig kiest hij een voormalig glaspakhuis uit om zijn eigen droomhuis te realiseren’, vertelt Natascha. ‘Dat was destijds een gewaagde stap; het plein stond toen vol auto’s en er liepen junks. Maar Mart, die dan al aan de weg timmert als architect, weet zeker dat hij de oude loods om kan toveren tot een architectonisch hoogstandje.’

Rovershol
Natascha loopt er als jonge studente vaak langs en is allerminst gecharmeerd of onder de indruk. ‘Het inmiddels verpauperde pand leek wel een rovershol! Aan de gevel hing jarenlang een bouwbord met prominent zijn bureaunaam erop, maar er gebeurde niets.’ Het is de periode waarin Mart van Schijndel naam maakt als architect. Hij ontwerpt lampen, stoelen, en de beroemde Delta Vaas; een driehoek van aan elkaar gelijmde plaatjes ontspiegeld glas, die in die tijd de huiskamers van designliefhebbers siert. Pas als het huis eind 1992 bijna af is, leren de twee elkaar tijdens een boekpresentatie kennen. In 1993 trekt Natascha bij hem in.

Ruimtelijk effect
‘Zodra je hier binnenkomt denk je: Wauw! Want het is licht en het is ruim. Terwijl de plek zich daar oorspronkelijk helemaal niet voor leent; ingeklemd tussen de blinde muren van de bestaande loods. Door de bebouwing zo dicht eromheen kan je nergens een raam maken. Maar Mart heeft dat opgelost door twee dubbelhoge glazen gevels te maken, met bovenin matglas. Daardoor hebben we een optimale lichtinval, maar géén pottenkijkers. En dat middenin de stad.’ Twee patio’s, een glazen pui zonder hoekstijlen, en pastelkleuren op de muur versterken het ruimtelijke effect. ‘Geen wand is wit. Muren waar de ochtendzon op valt zijn geel. Muren waar de middagzon op schijnt lavendelblauw. Het tere roze plafond zorgt voor het gevoel van een zomeravond lucht.’

Experimenteren
Als architect houdt Mart van Schijndel van experimenteren; het onmogelijke mogelijk maken. En in het ontwerp van zijn huis zijn daar tal van voorbeelden van terug te vinden. ‘Heel opvallend zijn de scharnieren in de deuren van de badkamer’, zegt Natascha. ‘Die zijn er namelijk niet! Het glas is met siliconenkit gelijmd aan een profiel. Het klinkt absurd en het is ook nooit nagedaan. Maar het werkt. Want het zit er al bijna dertig jaar en ik heb er nog nooit iets aan hoeven repareren.’ Het is vanwege dit soort details en slimme vondsten dat Mart van Schijndel in 1995 de Rietveldprijs krijgt voor het ontwerp van zijn eigen woonhuis.

Ook in de keuken heeft hij die bijzondere techniek toegepast. Maar verder vindt Mart de keuken destijds niet zo belangrijk. ‘Dat kun je ook wel zien. Het is net een cockpit. Mart hield niet van koken. Heel jammer, want ik doe dat wel graag! Als ik mensen ontvang sta ik hier met mijn rug naar ze toe te koken. Dat is niet gezellig. Maar ja, ik wil er nu eenmaal niks aan veranderen.’

Natascha’s missie
Sinds het overlijden van Mart in 1999 ziet Natascha het namelijk als haar missie om ervoor te zorgen dat zijn architectonisch erfgoed bewaard blijft. En dat betekent onder meer dat ze het maar te doen heeft met de keuken. ‘Ach, ik los het op door iets voor te bereiden wat zo in de oven kan, zodat ik aan tafel mee kan borrelen.’ 

Vol passie organiseert ze rondleidingen, lezingen en publicaties over het Van Schijndelhuis. Daarnaast heeft ze een aantal jaar geleden de stichting Iconic Houses opgericht. Een internationaal netwerk dat iconische huizen uit de twintigste eeuw in de spotlights zet. ‘Het zijn museumwoningen die door liefhebbers bezocht kunnen worden. In Nederland zijn dat er nu twintig, waaronder het wereldberoemde Rietveld-Schröderhuis. Maar ook minder bekende hoogstandjes zoals het Wall House #2 in Groningen.’

Het huis heeft bewezen meer dan architectonisch erfgoed te zijn; na bijna dertig jaar is het voor Natascha nog steeds een fijne thuishaven.