We wilden bergen beklimmen, de wereldwonderen zien, exotisch eten, van de zon genieten en andere culturen leren kennen. Voortgedreven door onze wanderlust pakten we vliegtuig na vliegtuig en compenseerden dit door vegan te worden of bomen te planten.
Moeten we eigenlijk wel vliegen om de wereld te zien?
Vliegschaamte
Zelfs de ‘flugskam’ van milieuactiviste Greta Thunberg kon ons niet aan de grond houden, al begonnen we toen wel steeds meer te voelen hoe de schoen ging wringen. Ik herinner me dat ik met mijn laptop onder mijn arm door Vietnam trok en een blog schreef over ‘lawaai’. Iedereen die ooit in Hanoi is geweest, of elke andere Aziatische stad for that matter, zal het herkennen. De toeterende brommers, auto’s en bussen. Te midden van deze kakofonie bedacht ik ineens dat ik natuurlijk helemaal niet kon schrijven dat ik in Vietnam zat. Want als ik dagelijks schreef over groener, eerlijker en leuker leven, dan was vliegen toch uit den boze? En dus verzweeg ik het. De schaamte was begonnen.
Corona
En toen, niet lang na mijn Vietnamreis, kwam de wereld piepend en krakend tot stilstand en bleef het bij een verlangend kijken naar de blauwe lucht, dat nog maar eens in de zoveel tijd door een vliegtuig doorkliefd werd. En dat terwijl er nog zoveel plekken waren die we van onze bucketlijst wilden afvinken. Het jaar daarvoor (2019) was net gemarkeerd als het jaar waarin Nederlanders voor het eerst vaker met het vliegtuig op vakantie gingen dan met de auto. Maar moeten we eigenlijk wel vliegen om de wereld te zien?
Tweelingbestemmingen dichtbij huis
In 2019 haalden de Duitse spoorwegen internationaal de pers met een campagne waarin ze mooie, gewilde bestemmingen van ‘ver weg’ vergeleken met bestemmingen in eigen land. Niet alleen was zo’n staycation veel goedkoper, maar je bespaarde er ook enorm veel CO2 mee was de boodschap. En eerlijk is eerlijk: de foto’s van de tweelingbestemmingen zijn echt indrukwekkend. Het deed me denken aan die keer dat ik in Patagonië bovenop een berg stond en een medereiziger zei dat het hem deed denken aan Noorwegen. Of die keer dat ik naar Wie is de mol? zat te kijken en de Prachov rotsen in Tsjechië voorbij zag komen die me deden denken aan het Karst gebergte in Vietnam.
Micro-avontuur
De vraag is dus hoever we moeten gaan om dat vakantiegevoel te ervaren. Niet ver, zo concludeerde de Britse Alastair Humphreys, die de term 'micro-avontuur' bedacht. Humphreys reisde de hele wereld af en beleefde de meest spannende avonturen tot hij een vrouw, twee kinderen en een koophuis had. Hij wilde wel nog steeds nieuwe dingen meemaken, maar dan klein en haalbaar. Zoals een nachtje buiten slapen in een slaapzak op het strand. Met deze korte, spannende en soms zelfs een beetje beangstigende micro-avonturen zette hij een wereldwijd trend. Ironisch genoeg reist hij nu de wereld over om over zijn avonturen te vertellen, maar tegelijkertijd inspireert hij hiermee heel veel mensen om het avontuur wat dichter bij huis te zoeken. In je achtertuin bijvoorbeeld.
Vooral bij jongeren is 'slow travel' dé manier van reizen
Slow travel
Maar ook als je wél naar het buitenland wilt of zelfs buiten Europa wilt kijken, hoef je niet voor het vliegtuig te kiezen. Vooral bij jongeren is 'slow travel' dé manier van reizen. Met de trein naar China, met de camper naar Noord-Afrika of met de zeilboot naar Amerika: het kan allemaal en het gebeurt ook. Zo kwam er eind mei voor het eerst in elf jaar weer een nachttrein met een rechtstreekse verbinding tussen Amsterdam en Wenen: de Nightjet. Is dit het begin van een betaalbaar en op elkaar afgestemd Europees spoornet dat kan concurreren met alle price fightende luchtvaartmaatschappijen? Wij gaan in ieder geval graag op onderzoek uit. Eindelijk een goed excuus om een keer naar Wenen te gaan.
BinnensteBuiten en het platform hetkanWEL delen hun missie om zoveel mogelijk mensen te inspireren om op een toegankelijke manier bewuster te leven. Wyke en Asceline gidsen ons in de vorm van een 2-wekelijkse column door de de wereld van duurzaamheid.
