Als ik langzaam van mijn bureau opsta, de lege kopjes en bakjes verzamel en de rondslingerende kladpapiertjes orden, kijkt mijn hond me verwachtingsvol aan. Alsof ze me vraagt of we nu eindelijk naar buiten gaan. “Ja”, zeg ik hardop. “Het weekend is begonnen”. Terwijl ik met de hond het strand oploop en een paar keer goed in- en uitadem, denk ik na over de tijd die ik zelf aan mijn werk en aan andere dingen besteed. Ik werd ondernemer, omdat ik het idee fijn vond om mijn eigen tijd in te kunnen delen. Maar deed ik dat eigenlijk wel? Of werd ik nu niet door een baas, maar door mijn eigen bedrijf ‘geleefd’.

De relatie tussen werk en vrije tijd interesseert me mateloos. Persoonlijk, maar ook vanuit duurzaamheidsperspectief. Minder werken levert over het algemeen minder geld op, maar wel meer tijd om dingen te doen die je echt belangrijk of leuk vindt. Als je dat combineert met een minimalistische(re) lifestyle met lagere lasten, kun je zo best goed leven. Maar wat doe je als je niet structureel minder wil werken, omdat je je werk leuk en belangrijk vindt, ondanks dat het je soms opslokt?

De dagen dat ik écht helemaal niets doe, zijn schaars. In het weekend schrijf ik toch nog even een blog, denk ik na over een plan of probeer ik orde te scheppen in mijn ontplofte mailbox. Tijdens vakanties sluit ik nog even aan bij een vergadering of sta ik een klant te woord. In Portugal en België mag de baas je niet meer bellen na werktijd, maar als je zelf de baas bent, is dat lastig. Daar staat tegenover dat ik op een willekeurige doordeweekse dag met een vriendin naar een museum kan, met mooi weer naar buiten ga en bijna dagelijks met mijn kinderen een kop thee drink als ze uit school komen. Ik maakte de balans op; was ik echt vrij om te doen wat ik wilde? Het antwoord op die vraag was een beetje halfslachtig, want het hangt er vanaf met wie ik mezelf vergelijk.

Aan de ene kant ken ik legio voorbeelden van mensen die heel bewust minder werken en daar geluk en vrijheid voor terugkregen. Denk aan een vrouw die tijdmiljonair werd of een stel dat door hard werken en zuinig te leven op jonge leeftijd met pensioen kon. De familie die huis en haard verkocht om in een bus te gaan wonen of de vrouw die samen met haar zoon naar een tiny house met lage vaste lasten verhuisde, waardoor ze meer tijd had voor haar moestuin. Stuk voor stuk kozen deze mensen voor een andere invulling van hun leven, waarbij ze welzijn boven welvaart plaatsten.

Aan de andere kant ken ik ook genoeg mensen die bijna leven voor hun werk en daar hun gevoel van geluk en vrijheid uithalen. Of mensen die juist lijken vast te zitten in hun werk. Ze kunnen hun lasten betalen, maar het werk zelf levert ze weinig vreugde op. Zelf zit ik een beetje tussen die verschillende groepen in. Ik woon misschien niet in een tiny house of bus en  kan nog lang niet met pensioen, maar mijn werk levert me veel energie op en ik houd genoeg tijd over om andere dingen te doen. Door dit gevoel van genoeg tijd, voel ik me vrij om met volle teugen van het leven te genieten. En precies dát wil ik behouden.

BinnensteBuiten en het platform hetkanWEL delen hun missie om zoveel mogelijk mensen te inspireren om op een toegankelijke manier bewuster te leven. Wyke en Asceline gidsen ons in de vorm van een 2-wekelijkse column door de de wereld van duurzaamheid.