"Dat Winterswijkse, dat ben ik gewoon. Ik kan me nog herinneren dat mijn leraar scheikunde tegen me riep: “van wie ben ou de enne” Dat betekent: “wie zijn je ouders?” Maar op een manier dat hij liet weten: ik zou je ouders zomaar bij mij in de klas gehad kunnen hebben. Ik vond het fijn dat hij zoiets had van: jij komt gewoon van hier! Een feit!

De ouders van Nadia zijn ooit vanuit Marokko naar Nederland geïmmigreerd.
Juist wanneer mensen zeggen ‘je bent gewoon Nederlander’ en het Marokkaanse uit gemak onder het tapijt willen vegen kom ik in verzet. Dat voelt onnatuurlijk en dan benadruk ik bewust; daar liggen mijn roots! Marokko noem ik met trots mijn omaland.

Nadia heeft nooit kunnen stilzitten. Bezig zijn met koken, recepten en ingrediënten is voor haar dé manier om in beweging te blijven. Dit was al te zien toen ze als 10-jarige thuiskok haar ouders vol trots nasi goreng voorschotelde.
Ik wilde iets voor ze maken wat ze nog nooit eerder hadden gehad! Nasi goreng! Een gerecht dat veel Winsterswijkers al aten. Ik liet me in die tijd ook qua recepten veel inspireren door kookprogramma’s met daarin bijvoorbeeld de kok Cas Spijkers. Ik kookte voor mijn plezier maar misschien ook om mijn ouders te laten zien: dit is mijn toekomst. Met eten ga ik mijn geld verdienen!

En die goede mix vindt Nadia uiteindelijk. Na een studie marketing en communicatie belandt ze bij het culinair communicatiebureau van Jose van Mil in Amsterdam.
Daar heb ik geleerd hoe ik van mijn Marokkaanse roots, de Franse klassieke keuken vanuit die hotelschool en receptuurontwikkeling een goede combinatie kon maken. Mijn ervaringen vielen als puzzelstukjes in elkaar.

Na de middelbare school afgerond te hebben wist Nadia een ding zeker. Ze wilde niet met haar neus in de boeken zitten. Ze wilde die keuken in en besluit de middelbare hotelschool te gaan volgen. Maar daar ontdekte ze gauw dat de hotelschool niet de culinaire toekomst bood die ze voor ogen had.
Ik merkte dat wanneer ik in de keuken stond te koken ik de gasten miste. En wanneer ik bij de gasten stond; ik die keuken miste. Ik zocht naar een combinatie tussen mijn passie voor het koken en contact zoeken met mensen. En dat ik daartussen niet hoef te kiezen.

Zo komt het balletje aan het rollen. Ze heeft inmiddels twaalf kookboeken met een flink aantal over de Arabische keuken geschreven, is mede-eigenaar van de couscousbar in Amsterdam en is ze smaakambassadeur voor de Flevocampus. Binnenkort begint ze aan haar derde seizoen bij BinnensteBuiten.

Wat vind je het leukst aan je werk voor BinnensteBuiten?
Om door heel Nederland te mogen toeren voor het programma, dat zijn echt schoolreisjes! Ik kom op bijzondere plekken, ontmoet bijzondere mensen en ik luister naar hun verhalen. Dat is heerlijk. Ik ben daar niet voor de sensatie of om mensen te kijk te zetten maar om ze te ontmoeten en van ze te horen wie zij zijn en wat zij belangrijk vinden in voeding.

En wat vind je minder leuk?
Ik moet eerlijk zeggen: ik vind de tv-wereld niet per se de leukste wereld. De kookboekenwereld past beter bij me. Ik weet goed dat er plekken bij de televisie zijn waar ik niet kan aarden. BinnensteBuiten is voor mij wel de plek waar ik niet hoef te kiezen wie ik mag zijn voor die camera. Ik kan die Winterswijkse zijn: lekker scharrelen met de kippen bij een Doetinchemse stadsboerin. En verhalen vertellen over het Nederlandse boerenleven. En tegelijkertijd kan ik de inspiratie die ik haal uit de Arabische keuken ook delen met de kijker. Maar het hoeft niet! Wanneer ik inspiratie heb om een boerenomelet te maken is dat ook oké. Ik kan zijn wie ik ben als expert zonder dat ik daarbij een stukje van mezelf op moet geven.

Vroeger at Nadia alles maar door haar eigen lactose-intolerantie is ze gaan zoeken naar alternatieven. Ook eet ze geen industrieel vlees of vis meer.
Koken heeft me maatschappelijk bewuster gemaakt. Hoe komen we aan onze recepten? Wat voor producten gebruiken we? Dat zegt ook iets over wie wij zijn. Dat komt niet zomaar uit de lucht vallen! Ik wil ervoor zorgen dat mijn ecologische voetdruk zo klein mogelijk is. En dat ik erken wat er precies aan de basis ligt van het eten dat ik eet.

Maar Nadia trekt deze lijn nog even verder door...
Toen ik al die jaren terug nasi goreng voor ons gezin maakte dacht ik er niet verder over na waar dit gerecht voor stond. Ik was opgegroeid met het idee nasi hoort erbij; dat is een Hollandse maaltijd. En ergens vaag wist ik dat het een Oosters gerecht was maar meer als een algemeen idee. Ik vind dat wanneer je nieuwe inspiratie in de keuken opdoet je moet weten wat het echte verhaal is van het gerecht. Het liefst leer ik ook van een authentieke kok het gerecht. Stel jezelf vragen. Hoe is dat recept hier terecht gekomen? Wat is daaraan voorafgegaan? We eten dit gerecht al meer dan veertig jaar dus we zijn open in Nederland! Een tolerant volk! Heerlijk die nasi! Of wat fijn die tajine! Nee, daar is meer voor nodig!

Wat maakt koken voor jou zo mooi?
Hoe ouder je wordt hoe beter je begrijpt hoeveel eten eigenlijk zegt over een cultuur, over mensen, over de geschiedenis waarin die gerechten gemaakt en gegeten worden. Recepten zijn verhalen. Met de wijze waarop wij koken vertellen we iets over onszelf, iets over onze tijdsgeest. En koken mag ook iets zijn waar we gewoon onze fantasie op los kunnen laten en heerlijk van kunnen genieten!"