Een droom die uitkomt

In 1994 sluit de kwekerij haar deuren, maar de historische gebouwen, waaronder de oorspronkelijke kwekerswoning, het kantoor, de hyacinten-holkamer, de bollenschuur, narcissenloods en garage blijven bewaard.

De bollenschuur, narcissenloods en garage krijgen bovendien een woonbestemming. En dat is voor Marga en Ron een droom die uitkomt. ‘Het was precies wat we voor ogen hadden; midden tussen de bollenvelden in Hillegom. Helemaal volgens onze eigen smaak en wensen, maar wel in de context van de bijzondere geschiedenis en met behoud van alle historie', zegt het stel.         

Samen met vijf andere huishoudens wonen Ron en Marga nu bijna twee jaar in de grote bollenschuur. Een ingrijpende verbouwing gaat hieraan vooraf, waarbij historische elementen zoveel mogelijk bewaard zijn gebleven.

Zoals de kenmerkende kleine ramen op de eerste en tweede verdieping en de grote houten schuifdeuren bij de entree. Het meest bijzonder is de houten trap waar vroeger de manden vol bollen naar boven en beneden gesjouwd werden. ‘De bouwinspecteur zei meteen, 'die trap keur ik af', zegt Marga. 'Hij is te breed, de traptreden te kort, en de opstap te laag. Maar het is wel een echte eyecatcher en die hoort bij het gebouw.' 

Bollenwerkers kerven berichten in het hout

Op de eerste verdieping is zelfs nog te zien dat de mensen die vroeger in de bollenschuur aan het werk waren. Zij hebben allerlei teksten in het hout gekerfd. Marga wijst er een paar aan. 'Fijn hep ik het niet gehad', '1958-1960 gewerkt op zolder' en 'ik heb zo’n juk'.

De karakteristieke trap is uiteindelijk zelfs leidend geweest voor de indeling van het huis van Ron en Marga.  ‘Normaal gesproken kun je puzzelen en schuiven, maar met die grote trap over de lengte van het hele huis vallen veel opties af’, vertelt Ron. De woonkeuken op de begane grond en de woonkamer op de eerst verdieping zijn daardoor grote open ruimtes geworden.

‘Dat was in het begin wel een moeilijke keuze. Want nu hebben we maar twee slaapkamers in dit grote huis.’ Maar voor Ron en Marga is dat meer dan genoeg. ‘En als onze drie volwassen zonen komen logeren dan is dáár de logeerkamer.’ Marga wijst op het matras dat tegen de muur is opgeklapt, ‘Soms moet je creatief zijn.'

Knus en tegelijk heel ruim wonen

Vooralsnog heeft het stel absoluut geen spijt van hun keuze. ‘Het huis voelt zo ontzettend ruim, maar door de historische elementen toch ook heel warm en knus.’  Zo hebben Marga en Ron in de woonkamer een deel van het oude plafond in het zicht gelaten, en in de badkamer de originele stenen muur.

Ook hergebruiken ze het originele stelling hout uit de bollenschuur. ‘De grote robuuste eettafel beneden in de keuken, maar ook de kasten in de woonkamer en de bed ombouw in de slaapkamer heeft Ron zelf gemaakt’,  vertelt Marga. ‘Het maakt onze inrichting uniek.’

Duurzaam Warmte-Terug-Win systeem

Ron en Marga maken tijdens de verbouwing duurzame keuzes. Zij installeren een pelletkachel als milieuvriendelijk alternatief voor een houtkachel, er wordt gekookt op inductie en er liggen zonnepanelen op het dak. Volgens Ron bevindt het belangrijkste element zich in de badkamer.

‘Dit hier noemen we onze monsterkast, omdat het zo ontzettend groot en lelijk is.’ Ron doelt op de installatie van het Warmte-Terug-Win systeem: een kast met een grote aluminium slurf. ‘Het ziet er niet uit maar het werkt wel en dat is het belangrijkste. Het zorgt ervoor dat de lucht gezuiverd wordt en we zo min mogelijk energie verbruiken.’

Met een goed glas wijn op de patio

Deze schuur heeft een patio en geen tuin. Dat is te verklaren gezien de functie van het pand. ’De schuur is vroeger zo gebouwd dat het direct aan de vaart ligt waarover de platbodems aan kwamen varen om de bollen te laden en te lossen.'

Ron en Marga vinden het absoluut geen minpunt. ‘We zitten hier midden tussen de bollenvelden. Als de hyacinten bloeien dan kun je ze zelfs bij ons in huis zien én ruiken.’

Op de plek van de oude kade is nu bovendien een fijne patio gemaakt. ‘De perfecte plek om de dag af te sluiten, met een goed glas wijn. Uitkijkend over het ‘wildlife’ in de sloot. Denkend aan onze kinderen en aan het voorrecht dat we hebben dat we hier nu samen op deze plek mogen wonen.’