Zes jaar zoeken
‘Ik ben geboren in een huis met tuin en Frank is als kind vaak verhuisd vanwege het werk van zijn vader. We zijn allebei echte paardenliefhebbers: ik was paardrij-instructrice en hij reed paard bij de politie,’ vertelt Liesbeth aan de telefoon. De Witte Hemel ligt zo afgelegen dat ze haar auto naar het begin van de oprit heeft gereden, daar is de ontvangst betrouwbaar. Aan het begin van hun relatie wonen Liesbeth en Frank samen in een tussenwoning, maar al snel lonkt het buitenleven. ‘Zes jaar lang hebben we gezocht naar een woning waar ook onze paarden kunnen staan. Zelfs tot in Tsjechië. Via Franks collega kwamen vonden we uiteindelijk onze Witte Hemel.’

Wonen in een kippenhok
‘De boerderij was toen ontzettend gedateerd en praktisch onbewoonbaar. De dochter van de vorige eigenaar wilde er maar wat graag van af.’ Liesbeth en Frank wonen eerst twee jaar in wat ooit het kippenhok was. Omdat De Witte Hemel een negentiende-eeuws monument is, houden ze zich aan de stijl van de streek. Het groenbeige en oker van de Achterhoek zie je op de luiken en het schilderwerk. ‘Binnen is het inmiddels zo goed als af. We zijn nu buiten de originele elementen terug aan het brengen: fruitbomen en permacultuur.’

Naast paarden horen er bij een boerderij nog meer dieren. Liesbeth en Frank kopen een hond en het wolvarkenskoppel Zwoerdje en Moeke. Al snel volgen onder meer kippen en eenden. De meest recente gezinsuitbreiding is een teckel, die het ongedierte op afstand houden. ‘We willen niet van onze boerderij leven, want dan moet je productie maken. Dat is iets dat ik niet wil met dieren’.

Biggetjes knuffelen
Naast haar werk in de geestelijke gezondheidszorg is Liesbeth kunstschilder en biedt ze mensen met een beperking de mogelijkheid zich te uiten in kunstvormen. Ook de dieren hebben daar een belangrijke rol in. ‘Varkens en mensen lijken in de communicatie veel op elkaar. Onder mijn begeleiding mogen mensen met gedragsproblematiek knuffelen met jonge varkentjes. Ze zijn zacht en lekker warm. Mensen worden daar rustiger, blijer en gelukkig van omdat ze het knuffelhormoon oxytocine aanmaken.’ Het inpandige varkenshok doet tegelijkertijd dienst als Liesbeths atelier en heeft wisselende bewoners. Vaak zijn het biggetjes die tam worden gemaakt, maar nu huizen de teckels er.

Dieren doen niet aan opkroppen
Ook Liesbeth en Frank hebben op sociaal vlak veel baat bij hun dieren. ‘Ze leren ons basaler te communiceren. Bij dieren gaat ruzie snel over, ze communiceren helder en zeggen gewoon stop tegen elkaar wanneer iets hen niet zint. Van frustraties stapelen is geen sprake. Dat doen we nu zelf ook. Als je in een situatie of een sfeer zit waarin je je niet prettig voelt, stap er dan gewoon uit.’

Het boerderijleven komt niet alleen de geestelijke, maar ook de fysieke gezondheid ten goede, zo merken ze. ‘We zijn veel buiten, bewegen volop en onze zelfverbouwde groenten dragen bij aan onze gezondheid. Je proeft het gelijk. We bouwen veel weerstand op met deze levensstijl, vol vitamine D van de zon. En ook onze varkens genieten mee van onze brandnetelthee.’

Leven met wat je hebt
Met mensen uit de omgeving wordt regelmatig geruild. ‘We vinden het belangrijk om als gemeenschap iets voor elkaar betekenen. Als de buurman bijvoorbeeld komt zagen geven wij hem tips op ons vakgebied. Of we ruilen een schilderij voor het leggen van straatwerk. Geld is immers niet alles. Ik houd van zo weinig mogelijk aanschaffen en leven met de spullen en de mensen om je heen. Ga mee met dat wat er aangeboden wordt. Op deze manier willen we een bijdrage leveren aan de maatschappij en dat hopen we door te geven.’