Op tafel lag een stapel dikke boeken over moestuinen, een berg wc-rollen die moest dienen als kweekbakje en een berg zakjes met zaden, die ik gekregen had. Komkommer, pluksla, radijs, broccolikers, tomaatjes en een kruidenmix. De zaadjes wachtte geduldig tot ik zover was om ze in de grond te stoppen, maar op de een of andere manier was het daar nog niet van gekomen.

Kweekbakjes en moestuinbakken

Eerst was er de kwestie van de kweekbakjes, want waar moest ik die in hemelsnaam neerzetten in een donker Amsterdams huis met beperkte vensterbankruimte. Toen was er de kwestie van de minikas, want als ik de zaailingen binnen niet kwijt kon, dan moesten ze buiten gezaaid worden. Maar dat vereiste wel enige voorbereidingen – zo wist ik - want in de aanhoudende kou zouden de zaadjes zonder bescherming geen schijn van kans maken.

En toen ging het mis. Want zo’n minikas moest op maat gemaakt worden, zo besloot ik. Het liefst van tweedehands materialen, want dat is wel zo duurzaam. Ik had online iets gezien met een oud raam als deksel van een schuin afgezaagde kist. En als ik dan toch aan het klussen zou gaan, dan kon ik net zo goed ook zelf moestuinbakken maken, want in de volle grond van mijn potentieel vervuilde postzegeltuin was geen optie.

Greenfluencers

Omdat ik nog nooit iets zelf geklust had, ging ik te rade bij het wereldwijde web en verdwaalde ik in een zee van instructiefilmpjes voor zowel het maken van een kas als het planten en verzorgen van je moestuin. Blije gezichten van greenfluencers die ontspannen kilo’s aarde sjouwde en die al bezig waren om hun zaailingen van kweekbakjes in een grotere pot over te zetten, want ja: het was tenslotte al april.

Het hele project kwam piepend en krakend tot stilstand. Wat ooit een ontspannen hobby had geleken (een beetje wroeten in de aarde) strandde door een gebrek aan tijd, kennis en zonlicht. Dat wat me weg had moeten halen bij mijn computer, hield me gekluisterd aan social media op mijn telefoon en werd een stressfactor met een scherpe deadline. En daar waar ik als journalist nog nooit een deadline had gemist, bleef dit project onderaan mijn to-do-lijst bungelen in grote, vette kapitalen met dreigende uitroeptekens.

De moestuin van mijn opa

Terwijl ik uit het raam staarde, dacht ik aan de moestuin van mijn opa, die in zijn werkende leven boer was. In zijn achtertuin op het Groningse platteland stonden rijen aardappels, sperziebonen, aardbeien, kruisbessen en frambozen waar netten overhingen tegen de vogels. Als kind was ik hier graag om samen met hem frambozen te plukken, de planten te inspecteren en in de aangrenzende schuur toe te kijken hoe hij van alles in elkaar timmerde. Een minikas was voor hem geen probleem geweest. Net als een moestuinbak. 

Radijs, palmkool en snijbiet

In een laatste poging sla ik mijn moestuinboeken nog eens open, want nu het voorzichtig warmer werd, kon ik wellicht alsnog iets buiten zaaien – zonder kas. Ik vond een hele lijst aan groente: van courgette tot palmkool (waar een jaar eerder mijn slakken nog uitgebreid van gedineerd hadden) tot radijs en snijbiet. En dus besloot ik mijn zaaistress aan de kant te zetten en een zonnige middag te prikken om de wc-rollen vol aarde en zaadjes te stoppen. Met een beetje mazzel kan ik dit jaar dan toch nog wat oogsten. En wie weet vind ik voor de lente van volgend jaar ergens nog de geest om een minikas in elkaar te klussen.  

Meer inspiratie?

BinnensteBuiten en het platform hetkanWEL delen hun missie om zoveel mogelijk mensen te inspireren om op een toegankelijke manier bewuster te leven. Wyke en Asceline gidsen ons in de vorm van een tweewekelijks column door de wereld van duurzaamheid.