De term wildplukken bestond in die tijd nog niet. Misschien omdat het wat normaler was om kruiden en planten uit de berm mee je keuken in te nemen. Maar langzaam maakte de natuur en het plukken plaats voor het gemak van de supermarkt waar alles keurig gesorteerd op een presenteerblaadje ligt. Wel zo veilig als je niet helemaal zeker weet welke planten giftig zijn of niet. En het scheelt tijd.

Maar het aanbod is ook beperkter, want hoewel de gemiddelde supermarkt wel degelijk brandnetelthee verkoopt, vind je er bijvoorbeeld geen gedroogde brandnetelzaadjes (die heerlijk smaken over een broodje hummus). Of ingemaakte daslooktoppen (die qua smaak iets weg hebben van kappertjes of olijven). Of de bloemetjes van ossentong om je salade wat op te fleuren. 

“Laten we weer eens bosbessen gaan plukken!” zei ik dus met een hervonden enthousiasme voor wildplukken tegen mijn moeder. Ik dacht terug aan de middagen dat we in de schaduw van het bos gehurkt tussen de lage struiken onze witte bakjes vulden met bessen. Het duurde een eeuwigheid voordat je enig volume verzameld had, maar het had ook iets rustgevends en vooral gezelligs.

“Ik weet niet eens meer waar ze groeien,” antwoordde mijn moeder. Ook zij had het wildplukken aan de wilgen gehangen zodra mijn broer en ik het huis uit waren. En dus zetten we een kop (gekochte) kruidenthee en bleef het daarbij. Tot deze week.

Toen werd ik uitgenodigd voor een excursie wildplukken in het Amsterdamse Sloterpark. Dat zelfs een stadspark een schat aan eetbare planten en kruiden te bieden heeft, bleek uit het feit dat we in een straal van een paar honderd meter meer dan 20 verschillende soorten wisten te spotten. Of eigenlijk: onze IVN-gids wist ze te spotten en wij, haar volgelingen, keken ernaar en maakten ijverig aantekeningen, foto’s en filmpjes (want zo gaat dat).

Rode klaver maakt samen met munt een heerlijk frisse kruidenthee, die kan helpen bij overgangsklachten. Madeliefjes kan je door de salade doen of je kan er een zalf van maken, die helpt bij wondgenezing. En thee of een tinctuur van de bast van een wilg zou helpen tegen bijvoorbeeld hoofdpijn.

“Het klinkt een beetje als hekserij,” zei een vriendin toen ik enthousiast mijn nieuw vergaarde kennis oplepelde. Het traditionele beeld van heksen die in zware gietijzeren pannen vol kruiden roerden, doemde op. Maar er bestaan natuurlijk ook moderne heksen die, net als herbaristen en wildplukkers, geloven in de kracht van de natuur. En hoewel ik mezelf niet meteen een tinctuur van wilgenbast zie maken ter vervanging van een ouderwets aspirientje, heb ik wel even opgezocht hóe je het moet maken (met wodka). Wellicht als eerste stap op weg naar een keuken vol zelfgemaakte brouwsels, wild geplukte kruiden en gedroogde theeën. 

Hoe het ook zij, ik nam mezelf stellig voor om met iets meer aandacht door de natuur te lopen dan ik tot nu toe gedaan had. Want doorgaans marcheer ik, op weg naar mijn tienduizend stappen, met zevenmijlslaarzen door het park en kom ik niet heel veel verder dan het spotten van de verschillende kleuren bloemetjes. Laat staan dat ik een brandnetel van een dovenetel weet te onderscheiden of een zakje tevoorschijn haal om wat look-zonder-look te plukken voor in de salade.

En dat is jammer, niet alleen omdat ik zo de vertragende werking van de natuur mis, maar ook omdat ik op die manier een overvloed aan gratis en potentieel helende planten en kruiden misloop. Op naar een cursus wildplukken dus, zodat ik straks met genoeg zelfvertrouwen in ieder geval een deel van mijn boodschappenlijstje bij elkaar kan scharrelen in de natuur. Zonder die natuur helemaal leeg te roven natuurlijk. Geniet, maar pluk met mate dus.

BinnensteBuiten en het platform hetkanWEL delen hun missie om zoveel mogelijk mensen te inspireren om op een toegankelijke manier bewuster te leven. Wyke en Asceline gidsen ons in de vorm van een tweewekelijks column door de de wereld van duurzaamheid.