Marcel (34) en Rowita (30) wonen met hun twee kinderen op 46 vierkante meter in het Drentse Nieuwlande. Ook bezitten ze een halve hectare grond waarop ze zo zelfvoorzienend mogelijk proberen te leven.
Duurzaam paradijs Drenthe 2

Enkele jaren geleden krijgen Rowita en Marcel voor het eerst een voorproefje van hoe een zelfvoorzienend leven eruit zou kunnen zien. Het jonge stel woonde toen nog in een ruime eengezinswoning in het Zuid-Hollandse Zwijndrecht. ‘Het begon eigenlijk uit pure noodzaak. Rowita raakte haar baan kwijt en we zaten krap bij kas. Maar we wilden graag een tuinset. Ik dacht: hoe maak je nu zo’n ding? Dat ga ik zelf doen. Mijn moeder lachte me nog eerst vierkant uit: ‘ow, ga jij timmeren?!’ Maar het was een succes en ik bouwde daarna nog een boekenkast en nog vele andere meubels in huis.’

De volgende stap wordt gauw gezet. Rowita en Marcel willen steeds meer op hun eigen kracht en de natuur leren bouwen. Ze beginnen een moestuin. ‘We verbouwden kruiden en verschillende soorten groenten in onze tuin. Maar die puilde zo uit dat we er nog een moestuintje bij gingen huren.’

Op een gegeven moment laat Marcel doorschemeren dat het leven wat zij samen hebben opgebouwd voor hem niet de juiste optelsom blijkt te zijn. Marcel: ‘Ons leven in Zwijndrecht was vrij traditioneel. Ik trok het op een gegeven moment niet meer. Het voorspelbare vooruitzicht van het fulltime werken- een huis- een auto. Ik werk zelf als aardrijkskundeleraar en had collega’s die na een dag lesgeven s’avonds neerploffen voor de tv. Iedere dag weer. Hoe doe je dat?! vroeg ik me af. Het leven moet iets onvoorspelbaars hebben zodat je je verder kan ontwikkelen.’

Gelukkig voor Marcel zit Rowita op dezelfde golflengte. Ook zij verlangt naar een plek waar ze de ruimte heeft om zelfstandiger te leven en haar creativiteit kwijt te kunnen. Samen hakken ze de knoop door. Vier jaar lang reizen ze door Nederland op zoek naar het ideale plekje. Rowita: ‘Er waren een aantal voorwaarden. Het moest in de buurt van een school zijn. We moesten minimaal een halve hectare aan grond hebben om een beetje zelfvoorzienend te kunnen leven. Maar we wilden ook in een tiny house leven. Dat bleek een hele klus. Veel grond betekent hier automatisch ook een groot huis. Het moest betaalbaar zijn en het huis mocht niet op instorten staan. We konden het ons namelijk niet veroorloven om iets nieuws te bouwen.’

Een hele waslijst maar uiteindelijk slagen Marcel en Rowita erin het juiste plekje te bemachtigen. Ze beginnen aan de verbouwing om het vervallen huis om te toveren tot een tiny house.  Maar om in een duurzaam paradijs te kunnen leven moet je bereid zijn om uitdagingen aan te gaan. Tijdens het klussen bleek Rowita onverwachts zwanger te zijn en belandde ze tijdens haar zwangerschap in het ziekenhuis. Ook bleek een van de klussers een hartprobleem te hebben en moest hij onder het mes. Marcel maakte lange klus- en werkdagen en had ook nog de zorg voor dochter Doria erbij. De verbouwing loopt een jaar vertraging op. ‘Het was pittig maar we hielden ons vast aan de gedachte: ooit is dit voorbij.'

Nu- drie jaar later- zitten Rowita en Marcel met Dexter de kat op schoot de balans op te maken. Rowita: ‘We hebben nu zeven kippen, een haan en twee varkens. We verbouwen tomaten, boontjes, doperwten, aubergines, mais, noem maar op. Ieder jaar komt daar weer iets bij. We hebben een boomgaardje aangelegd. Appels, peren, kersen, walnoten en kastanjes. Deze manier van leven leert ons hoeveel lekkere smaken er in de natuur kunnen zijn. Je zoekt door die tuin heen. Dan zie je die paardenbloem en denk je kan ik daar iets mee? Daar maak je dan siroop van of jam. Ook de brandnetel ben ik heel erg gaan waarderen. Eerder dacht ik: dat is onkruid. Maar van onkruid kun je ook soep maken. Het zit dus in je hoofd dat het vreemd is omdat het niet in de supermarkt ligt.’

Maar een groener leven betekent voor Marcel en Rowita ook een geduldiger leven. Droom en werkelijkheid liggen niet altijd even dicht bij elkaar. Marcel: ‘Er is een hele wereld voor ons opengegaan. We willen in een elektrische auto rijden maar komen er nu achter dat dit hele buitengebied niet geschikt is voor die hele energietransitie. We kunnen ook niet het hele jaar eten van de groentes en fruit die we verbouwen in onze tuin. We moeten nog gewoon onze boodschappen doen. We hebben bomen geplant maar dat duurt ook jaren voor deze groter zijn. Het is een duurzaam paradijsje, maar in potentie. Het is een proces.’

Verbinding maak je niet alleen met mensen maar ook met de natuur
Marcel en Rowita

Marcel en Rowita zijn op jonge leeftijd aan dit duurzame avontuur begonnen. Bij leeftijdsgenoten zien ze toch vaker dat het om een ver van mijn bed show gaat. Hun ouders reageerden in eerste instantie met onbegrip en waren bang dat het gezin in een isolement zou raken. Marcel en Rowita kijken elkaar aan en lachen: ‘Nou, wij vinden het heerlijk. Je kunt je terugtrekken wanneer je daar behoefte aan hebt. We hebben ook geen televisie en alleen Rowita heeft Facebook! Het is trouwens niet zo dat we geen mensen zien. We zien mensen in het dorp. Op school of via ons werk. Maar wanneer je met de varkens en de kippen en de vogels zit ben je ook niet alleen. Of wanneer je naar de wolken kijkt die overtrekken voel je je ook verbonden. Verbinding maak je niet alleen met mensen maar ook met de natuur.’

Evengoed hebben de groene streken van Marcel en Rowita toch invloed. Marcel: ‘Mijn vader heeft een aantal weken geleden zelfs zonnepanelen aangeschaft. Wie had dat nou gedacht! En tegen paardenbloemenjam zegt hij ook geen nee meer. Ook voor hen wordt wat wij doen steeds minder gekkigheid. Het is fijn dat we onze ouders een beetje hebben kunnen beïnvloeden. Je kan altijd wel iets doen. Of dat nu is door bijen te houden. Zonnepanelen op je dak te plaatsen. Bomen te planten of te kiezen voor groenten die in het seizoen zijn. Zo kan je wel altijd je eigen steentje bijdragen.’

7 minuten
Geschreven door
Mina Amhil
Datum